De eerste keer bij KSPR
Bij mijn zoektocht naar een geschikte hobby, heb ik wel het een en ander geprobeerd.
Uiteindelijk heb ik toch een bijzondere interesse in de schietsport. In mijn tijd was legerdienst nog een verplichting. En daar hoorde ook schieten met een vuurwapen bij natuurlijk. Ik was helemaal geen scherpschutter. Ik was al blij dat ik geen dreun tegen mijn helm kreeg van de sergeant omdat ik zaken verkeerd deed.
Heel toevallig kom ik in contact met het kruisboogschieten. Bij de eerste poging blijkt dat ik toch aanleg heb om een schutter te worden, maar het is vooral de techniek van de kruisboog zelf dat mij zeer interesseert. Tot op heden schiet ik mee in de Belgische competitie. Van de ene schietsport komt blijkbaar de andere want een collega kruisboogschutter schiet ook met een luchtdrukgeweer. Van het een komt het ander en ik koop een occasie luchtdrukgeweer.
Er mee schieten is een ander verhaal. De druk op de trekker is veel lichter dan de aftrek van mijn kruisbogen, dus meestal heb ik al geschoten voordat ik het goed besef. Ja, ik weet het, je kan de druk regelen, maar dan nog vind ik het een zeer lichte aftrek. Thuis probeer je dan het wapen af te stellen naar je lichaam, en je schiet er maar op los. Na verloop van tijd verbetert je schot wel maar zonder hulp kom je niet verder. Op zoek dus naar een schietclub waar men je de knepen van het schieten kan bijleren. Waar moet je naartoe? Je zoekt uiteraard in je eigen regio, en je bekijkt dan de info op het internet over de desbetreffende clubs.
Je ziet het, een mooie gestructureerde internetsite geeft heel wat informatie en is een reclamebord voor de club! (Bedankt Glenn) Ik ben al lid in Brugge voor de kruisboogsport, dus was de stap vlug gezet om een kijkje te nemen bij Sint Pieters Roos. Via de site kon je al zien hoe het interieur er uitzag en ook de schietstand ziet er zeer leuk uit. Goed, we stellen de GPS in en op weg zijn we. Hopelijk vinden we daar een parking in de buurt.
Baron Ruzettenlaan, rechtdoor over de brug, Brugge binnen. Eerste rechtsaf tot aan de volgende poort, rechtdoor en aha, hier op het einde linksaf de Violierstraat. Van zodra een parkingplaats gevonden, ga ik parkeren want anders weet ik niet als ik de auto nog kwijt kan. Te voet verder tot het volgende kruispunt. Is het nu rechtdoor of rechtsaf? In het donker straatnaambordjes zoeken blijkt ook niet evident. Toch rechtdoor en hier ergens aan de rechterkant moet het zijn. De ingang was aan de achterkant herinner ik mij van de site. Dank je wel voor de mensen van de site! Hier is een lange oprit en ja achteraan brandt licht en zie ik door de ramen de schietstand en de bar. Nu zie ik dat ik hier de auto kwijt kan. Veel beter natuurlijk om wapenkoffer en schietkledij te lossen. Terug om de auto dus.
Voilà we zijn gearriveerd. Grijs deurtje (met cijferslot ?) binnengaan en een aantal hoofden draaien zich in mijn richting. Nieuwsgierige blikken “wie is dat ?” zie je iedereen denken. Zelf al even nieuws- gierig naar van alles en nog wat kijk ik door de ramen naar de schutters in actie. Mooie schietstand, ziet er nieuw uit, elektronische registratie, ziet er piekfijn uit. Een lieftallige jongedame (Monika) spreekt mij aan “geïnteresseerd meneer”? Ja, natuurlijk wil ik eens schieten. Een tweede lieftallige jongedame (Valerie) is al in de weer om te kijken voor een clubwapen klaar te maken. Ik ben nog net vlug genoeg om te zeggen dat ik mijn eigen “gerief” meeheb. Aha, meneer heeft een eigen wapen? Pistool of geweer? Beide eigenlijk maar ik ga toch beginnen met geweer.
De loodjes worden al klaargezet in een asbak op de schietstand en ik wordt al onmiddellijk getrakteerd op een consumptie door Jan (Huysman) die blijkbaar op dat moment bardienst heeft. Jan begeleidt mij in de schietstand en kijkt toch enigszins verwondert als hij mij een schietvest ziet aantrekken. Meneer heeft nog geschoten aangezien je in bezit bent van een schietvest? Ja ik schiet ook met een kruisboog, vandaar. Ondertussen neemt Valerie zonder problemen de bardienst van Jan over. Jan legt mij vlotjes uit hoe een schietavond verloopt. Hij zet het scherm van de schietstand in orde en ik kan beginnen schieten. Ik voel zo ogen in mijn rug branden van andere mensen in de bar die mij in de gaten houden, want een nieuweling die al onmiddellijk een schietvest aandoet, zijn ze niet gewoon. Ook ik zit met de zenuwen natuurlijk want ik besef wel dat ik hier niet de verf van de muur moet schieten, maar toch enigszins een “aanvaardbare beginnersscore” moet neerzetten. Jan stelt mij gerust dat er helemaal niets moet en hij probeert mij te kalmeren.
Na een paar schoten geeft hij mij al wat richtlijnen over mijn houding en dat ik, zoals verwacht, veel te snel kijk naar mijn geschoten score op de monitor. Langer narichten is de boodschap. Een andere “reus van een kerel” ik schat toch zeker 1m 95 (Jan Gheleyns) grapt met Jan dat ik zijn richtlijnen waarschijnlijk al weet, maar Jan laat zich niet van de wijs brengen en blijft kalm bij mij staan en bekijkt hoe ik het doe. Hij geeft ook de raad: werk aan één punt per keer. Alles veranderen wordt een warboel dus stap voor stap is de boodschap.
Na afloop van het schieten wordt nog nagepraat over hoe de club werkt, wanneer ze open zijn, wie is wie en vooral: geen verplichtingen. Je kan een twee à drietal keer komen proberen, dan wordt gevraagd om lid te worden voor het lopende jaar. Heel leuk om te horen is dat niet het volledige jaarbedrag moet worden betaald, maar dit afhankelijk is van het tijdstip van aansluiting. Ook heel belangrijk zegt Jan Gheleyns mij dat er verwacht wordt dat je tegen iedereen goedendag en goedenavond zegt. Ik ervaar dat hier een handdruk bij hoort en bij de dames een kus. Daarvoor alleen al is het leuk om lid te worden. Ik herinner mij, niets moet natuurlijk, gewoon goedendag en goedenavond zeggen is ook al goed.
Een leuke ervaring, ik ga met een goed gevoel naar huis. Het lijkt een banaal, gewoon verhaal, en toch… Vele kleine dingen maken een verschil. Ik wilde dit op papier zetten. Niemand heeft het mij gevraagd, gewoon zeggen dat ik mij goed voel bij de mensen op de club. Dat alleen al is het vermelden waard. Bedankt allemaal.
Groeten, Hubert
Het nestgevoel is hierbij nog eens bevestigd 😉